Maria Dunin-Kozicka (1877-1948), ceniona powieściopisarka i nowelistka, córka Aleksandra Izbickiego, zesłańca po 1863 r., i Marii z Iwańskich. Około 1900 r. poślubiła Kaliksta Dunin-Kozickiego, posiadacza dóbr ziemskich na Ukrainie, i zamieszkała w majątku Lemieszówka w powiecie taraszczańskim, gdzie jakiś czas później wspólnie z mężem brała udział w działalności Rady Okręgowej Polskich Stowarzyszeń Pomocy Ofiarom Wojny. W czerwcu 1918 r. zmuszona była opuścić dwór w Lemieszówce. Przeniosła się do Kijowa, skąd po aresztowaniu i deportacji męża wyjechała wraz z córką do Odessy, a następnie do Warszawy. Tu debiutowała i rozwijała twórczość nowelistyczną oraz powiesciopisarską w okresie dwudziestolecia międzywojennego. Po upadku Powstania Warszawskiego przeniosła się do Krakowa.
